TEMPO DE CABAZAS E DE FELIZ IDADE

E comezamos pola Feliz Idade. Porque este pasado xoves a autora galega Olga Novo gañou o Premio Nacional de Poesía 2020 coa obra Feliz Idade. Premio máis que merecido logo de levar galardóns como o mellor libro de poesía do ano na Gala do Libro Galego.

Neste poemario autobiográfico Olga entrecruza dúas vidas que marcan a dela mesma: a vida chea de futuro da filla que lle nace e a vida noutrora sabia, rexa, agora caduca do alzhéimer pero presente “mentres a herba medre” do pai que esmorece.

Tedes este título na biblioteca agardando pola vosa lectura.

E se falamos de caducidade , non podemos deixar de nomear o outono e con el os magostos, o tempo de cabazas, de Samaín, de difuntos…

Este ano queremos encher a Rede cos vosos relatos de medo e coas vosas cabazas virtuais. Mandádenos as vosas creacións dixitais (ou enviádenos a foto desa cabaza confeccionada por vós na casa) ao correo da biblioteca: bibliotecaagra@gmail.com e nós encargarémonos de subilas ás nosas redes sociais.

Gozade da poesía neste outono

CARVALHO CALERO NO CLUB DE POESÍA

“Creio que, efectivamente, o mais íntimo da miña personalidade está reflexado na poesia“

Conversas en Compostela con Carballo Calero . M.A. Fernán Vello/ F. Pillado Mayor.

E desde ben neno Ricardo Carvalho Calero xa escribía poemas, mais tamén pequenas pezas dramáticas, zarzuelas e óperas.

Non amo moito a poesía . Amo-a
como o retrato dunha muller querida
cando non tenho a muller pe de min .
Se tivese a muller
esqueceria o retrato.

Poesía retrato
¿de qué ? ¿Felicidade,
Deus, vida, ben, sosego ?

Mais o pobre que sonha coa riqueza
¿cómo non amará un pouco
os contos de tesouros ?

Do volume Pretérito imperfeito
no libro Aneis de agua, 1961

O tamén profesor ferrolán e escritor Henrique Dacosta, en Carvalho Calero. Vida e obra dun ser polifacético, cóntanos que “o Carvalho poeta era capaz de ser implacábel consigo mesmo como creador artístico. E mentres que no seu papel de crítico literario sempre chegou a atixir un enorme grao de benevolencia cos autores obxecto do seu estudo, contrariamente a isto, a exixencia que se autoimpuña co que lle era propio resultaba dunha enorme severidade.”

A maior parte desta poesia
é hipocrisia.
Nom quer nada dizer e nada di.
Se algo quiger dizer, algo diria.
Quer somente fingir que nom fingia
oferecendo enganos para ti,
que finges crer que é verdade
a mensagem que te envia,
e finges que tés saudade
da saudade que exprimia
alguém que nom a sentia,
mas que se enganava assi,
cúmplice da tua porfia
de enganar a ti e a si.
A ti fingindo entender.
A si fingindo saber
o que queria dizer,
ainda que nom o sabes;
pretendendo ter as chaves
para abrir
o que nunca se fechou,
porque nunca tivo portas,
e aquelas palavras mortas
ajuntavam-se ao achou,
nom por santa inspiraçom,
nem por subconsciente graça:
por rotineira trapaça
e vazia pretensom.
Assi, é feita desta arte,
com notória hipocrisia,
a maior parte
desta poesia.

(Reticências, 1990)

Acaso non vos lembran os versos de Pessoa que xa vimos no club “O poeta é um fingidor“?

VERDADEIRO POETA FOI. NOM ESCREVEU
para os poetas. Cantou
para os homes. Aqueles,
monstruosamente desumanos,
nom o admitirom nos seus coros,
porque desentoava
a sua clara voz
da balbúrdia a maotenta
que eles obscuramente articulavam.
A poesía é demasiado séria
para que se administre
tecnocraticamente.
Mas eles nom pensavam assi. Criam
num corporativismo autoritário.
Quanto aos homes, nom lêem
as revistas, os livros de poesía.
Mais ouvirom alguns
aquela voz, e crerom
que era a sua própria:
assi que lhe prestarom atençom,
porque nada interessa tanto a um
como um mesmo. E ficarom admirados
do bem que se exprimiam.
Este foi o destino do poeta
verdadeiro. Os seus colegas
o seu nome apagarom
no escalafom que editam
profissionalmente. El nom estava sindicado.
Os homes que o escuitarom
e crerom escuitar-se,
tamem nom conhecerom o seu nome,
naturalmente, o nome del.
Excomungado, anonimo,
viveu, morreu. Já somente eu o lembro.
Poeta verdadeiro.

(Reticências, 1990)

E para rematar gozade co poema “Maria silêncio” musicado por A Minha Embala e gañador do concurso Musicando Carvalho Calero, organizado pola Associaçom Galega da Língua (AGAL) e Komunikando.

POR QUE O 17 DE MAIO?

Información tirada da páxina da RAG:

(…) coincidindo co centenario da publicación de Cantares Gallegos, de Rosalía de Castro, os académicos Francisco Fernández del Riego, Manuel Gómez Román e Xesús Ferro Couselo propuxeron a celebración do Día das Letras Galegas (…)

Primeiro cartel Día das Letras

4º.- O millor xeito de o conseguir sería que acordase decrarar Día das Letras Galegas, o 17 de maio de cada ano, a partir do presente. Contaríase así, pra o porvir, cunha xornada oficialmente adicada a honrar ós nosos libros. (…).

5º.- Ninguén desconoce que o libro ten unha forza simbólica estraordinaria. Sendo a amosa máis reveladora do nivel cultural dos pobos, non é de estranar o afán de esparexelo e de lle abrir camiños pra ensanchar o ámpido dos seus leitores. No caso de Galicia, ningunha data máis axeitada pra enaltecer e difundir o libro eiquí producido, que a que conmemora a pubricación da obra coa que se encetóu o prestixio contemporáneo das Letras galegas.

De seguro que Carvalho Calero opinaría o mesmo se estiver alí. A súa admiración pola autora deixouna patente nos seus versos. O primeiro poema data de 1935.

Madrigal a Rosalía

A ti, sombra perdida, esprito pervagante,
que entre néboas de alén andas errante.
A ti, clara voz morta, ollos feridos,
pazo esquecido, outono
lonjano, chúvia
aceda de lecer, sibila
chorosa; a ti, que tes
o corazón de lua traspasado,
nas mans tremor de maina bris que ri,
as fazulas aradas pola dor
-oh estadea de bágoas sen fine na fronte un fantasma aluarado:
a ti,
de min,
aos pes,
a fIor
dun siléncio ajoellado.

Rosalía

Foches unha mociña, viva chama,
que se queimóu no lume decotío.
Como a Brunilda, arrodeóute un valo
de herdados fogos, língoas de outro esprito.
Ningún Sigfrido liberóute. Virxe,
a ti mesma aluméacheste Sigfrido.
E saíches da Islandia do teu sono,
pra unha Worms sen coroa e sen marido.
Pura, no teu castelo solitario
ollache o ceo, enxergache o abismo,
veados os retratos familiares,
as cartas sen abrir, pechos os libros.
Como unha nube, pois, como unha brétema,
como un arcanxo ou como un asubío,
chegóu a ti o Segredo, unha aza branca
e outra moura. Dixécheslle: «Benvido».
Ninguén cho presentóu. Ti o percuraches.
O que dos outros tiñas deprendido,
esquecido ficóu. SÓ xa o diálogo
co enigmático Hóspede sostido.

 

Rosalía. Cantares… Dedicado a Fernán Caballero pseudónimo da escritora Cecilia Böhl de Faber. Mulleres. Cancións.

Onte comezamos cun vídeo musical e hoxe tamén rematamos con música e no fondo da letra outra muller que brillou con luz dourada na nosa literatura e que nos deixou en abril. Homenaxe do noso compañeiro César Morán a Luz Pozo Garza, unha das académicas que defenderon a candidatura de Carvalho Calero para dedicarlle o Día das Letras este ano.

Quando todo se passe
encheremos de novo
as amplas avenidas
e o boulevard dos sonhos.

Faremos da preguiça
a mais leda aventura,
do sossego e a calma
olhadas de futuro.

Quando todo isto passe
abrolharão as fontes
e beberão os ventos
nas águas torrenciais.

Bem sei que esse retorno
não vai ser tão assim tão de repente.
E sei que o teu abraço
vai ficar por um tempo sequestrado.

Mas em tanto não chega
sonharei que me atrevo a resgatar
a palavra proibida,
que cruzarei a linha
de um horizonte ingrávido,
que a rafega de vento
nos levará da mão até as estrelas.

Quando os dias passarem
e os aromas se instaurem
na distância de ar que nos limita,
eu sei que ficaremos espidos ante o nada,
na procura de um sopro, na esperança do insólito,
na busca do tesouro que se encontra
nessa lua dourada.

(30-03-2020)

NAI

No día de hoxe, deixámosvos estes versos de Xohana Torres,  poeta pertencente á Xeración das Festas Minervais, neste mes de maio en que homenaxearemos tamén o seu profesor Carvalho Calero, da Xeración do 36. Ambos teñen como “enlace” común a Luz Pozo Garza que recentemente nos deixou.

Gozade tamén das palabras de Xohana na voz de Guadi Gallego, que as musicou.

Para todas as nais que están… e para as que sempre nos estarán a mirar.

DÍA DA POESÍA 2020

Quedamos na casa, si, e quedaremos o tempo que sexa preciso. Mais hoxe queremos encher de liberdade os fogares coa poesía, ese “gran milagre do mundo”.

LUIS PIMENTEL

A POESÍA É O GRAN MILAGRE DO MUNDO

Insinareiche sin berros.

O poeta é un mestre sin ira.
Levareite ó meu reino,
onde te agarda
a bandeira da espranza.
Non che amostraréi aquéla
triste, abatida sobre o mastro,
solitaria baixo unha chuvia cincenta.

Estou arrepentido de pensar
que o máis brosmo e brután dos homes
non poida descalzarse
pra entrar no noso reino.

(¡A poesía é o gran milagre do mundo!)

Eu farei que olles a través das túas maos toscas
a luz da túa sangre.
Puliremos a túa frente de seixo
hasta case facela lúa.
Non che farei erguer pesadas pedras,
nin subir o monte máis alto
onde cravada está
a bandeira do meu verso,
nin soster cos teus hombros as noites.
Todo esto xa o ten feito o poeta
por ti, pra ti e máis pra o mundo.
Eu asegúroche que quedarás enviso
fitando prás estrelas.

O xoto palpexar das túas maos
chegará a conocer as rosas invisibles na noite.
Sentirás o borboriño da propia sangre
i o silencio que todos levamos
cando digas:
os seos da miña amada…
Quedarás deslumbrado pola súa luz,
baixo da sombra verde no bosque.

(¡A poesía é o gran milagre do mundo!)

Faremos música do teu vocerío.
Eiquí estamos coa túa lingoaxe vulgar.
Nomearás calquera cousa
–árbol, cabalo, pedra…–
e veralos nacer coa súa vida máis íntima,
cos seus contornos máis puros.

Olla esa formiga,
ise argueiro mouro…
¿Que delicados dedos de alfareiro
puideron modelar tan pequechiño corazón,
que latexa agora baixo dos altos árboles?
¿Non te decatas de que se moveu o silencio?
É esa noitarega
que nesgou o bosque:
doces, xordas plumas,
abanador da noite.

Sombra do aire na herba, 1959.

Facédelle un oco aos versos e deixádeos voar pola casa. Lédeos, recitádeos de memoria para vós, para a familia, para a veciña do balcón… GOZADE COA POESÍA.

CELEBRANDO O DÍA DO AMOR

Este venres 14 de febreiro, sen dúbida, as feromonas do amor da biblioteca chegaron aos vosos sentidos.

Fixádevos:

DEFINICIÓN DO DICIONARIO DA REAL ACADEMIA ESPAÑOLA DA LINGUA.

amor

Del lat. amor, -ōris.

1. m. Sentimiento intenso del ser humano que, partiendo  de su propia insuficiencia, necesita y busca el encuentro y unión con otro ser. E así é como vos fostes encontrar na poesía. Unístesvos coas autoras e autores da lírica galega e completastes as súas estrofas para compartilas connosco. A fusión do chocolate e os versos nas “chocosías” preparadas polos integrantes do club de poesía.

O pase de diapositivas require JavaScript.

2. m. Sentimiento hacia otra persona que naturalmente nos atrae y que, procurando reciprocidad en el deseo de unión, nos completa, alegra y da energía  para convivir, comunicarnos y crear. De seguro que algo así senten autoras como Andrea Maceiras no seu proceso de creación. O Club de lectura de 1º e 2º da ESO tivo o venres a última sesión de Conta nove estrelas e mandáronlle unha mensaxe á súa autora, Andrea. Fixádevos que lles contestou ela:

 

 

3. m. Sentimiento de afecto, inclinación y entrega a  alguien o algo. E aquí vedes a Pablo, o noso experto en origami, cedendo o seu tempo xenerosamente nos dous recreos e aprendéndovos a crear os vosos propios marcadores de páxinas para agasallar a quen vós prefirades; compartindo incluso o espazo co club de lectura. Que meirande mostra de amor hai que a de darse aos demais?

 

Graciñas a todas e a todos pola vosa participación, pola vosa complicidade, pola vosa entrega.

 

Lecturas en galego . Mes das Letras 2019